De brand

Hallo alle doggemensen,

Ik schrijf deze brief met tranen in mijn ogen want mijn kanjers zijn er niet meer. Plotsklaps alles weg.

Ik zal vertellen hoe het is gegaan:

Dinsdag 25 januari 2005 om half vijf ging ik de paarden doen, dus de achterdeur dichtgedaan en de honden een brok gegeven. Ik pakte de auto (stom van mij, roep ik steeds, want ze gaan haast altijd mee en net nu niet) en ging naar de manege. Daar gooide ik de paarden naar buiten en ging de kinderen halen. Dan komt dat telefoontje “Monique je huis staat in brand”, dan denk je nog chips en er is nog geen besef maar je speert naar huis en dan zie je rook, overal rook. Je wilt alleen nog maar naar binnen, naar je dieren. Ik door de mensenmassa, politie en brandweermensen gelopen en dan mag je niet naar je beesten en blijf je maar roepen “mijn honden, red mijn honden” . Je probeert er weer doorheen te breken maar dan wordt je met lichtelijk geweld weer teruggezet en ze zeggen “we kunnen niks beloven”. Je wordt gek, heel gek, je gilt, je roept, je krijst en slaat om je heen en dan wordt je ergens binnen gezet en wacht er op dat ze komen zeggen “je beesten zijn gered”. Maar helaas ze waren niet gered, alles was dood. Mijn twee doggen Boes en Shirea, vijf jaar en 16 mnd en de drie katten, drie broers die ik zelf als vondeling heb gevonden Reiko, Seppy en Scooby ook net maar 7 mnd oud.

Boes en Shirea zijn op hun eigen slaapplek gevonden in de houding hoe ze altijd sliepen, Shirea tussen de voorpoten van Boes. Dat is een kleine troost, dat ze niet hebben moeten vechten voor hun leven, maar door de koolmonoxide in coma zijn geraakt. De katten zijn ook gevonden en ze zijn met zijn vijven gecremeerd. Heel dubbel, omgekomen door brand en dan nog laten cremeren, maar ja wat moet je dan.

Ik hoop dat iemand mij foto's kan toesturen van mijn kanjers. Het is een rare brief geworden, maar ik wil zo snel mogelijk weer een foto van hun. Ik wil nog zoveel kwijt over mijn kanjers, mijn schatten, die me door dik en dun altijd steunen en altijd bij me waren als er een moeilijk moment was. Juist nu, nu ik alles kwijt ben heb ik ze zo hard nodig en ik heb zo’n spijt zo’n verschrikkelijke spijt dat ik ze juist nu niet had meegenomen, want ik hoefde maar heel even, echt heel even weg.

Het enige wat ik nog kan zeggen is SORRY Boes SORRY Shirea en SORRY mijn kattentuig, had ik maar de deur open gelaten, had ik maar……….. en zo kan ik nog even doorgaan maar ik krijg ze niet meer terug ………………………………..mijn kanjers.

Kanjers jullie draag ik voor altijd mee in mijn hart, ik had jullie alleen nog zo graag willen knuffelen een keer een lik over mijn gezicht omdat ik me niet top voelde……al was het nog maar een keer…